Αναμφισβήτητα ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας χαρισματικός ηγέτης, υπό την ετυμολογική ερμηνεία ότι η φράση με την οποία υποδέχεται τραπεζίτες και επενδυτές τής αρπαχτής είναι η «όλα χάρισμά σου».
Τώρα, το ότι πριν να γίνει πρωθυπουργός ούρλιαζε για το ότι η χώρα εκποιείται μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, είναι μια άλλη ιστορία. Σίγουρα όμως είναι και χαρισματικός με την συνήθη έννοια τής λέξης διότι κατάφερε να περάσει πολιτικές τού πλέον ακραίου καπιταλισμού στο όνομα τής «πρώτης φοράς αριστεράς» καταφέρνοντας να κερδίσει δύο εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο.
Η ερμηνεία που δίνουν οι ακόμα αρκετοί ένθερμοι οπαδοί τού Αλέξη για το ότι οι προεκλογικές του εξαγγελίες τσαλαπατήθηκαν από την πρώτη κιόλας στιγμή είναι:
«Τι να έκανε το παιδί; Προσπάθησε, αλλά τον πίεσαν οι ευρωπαίοι και δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο»
Αν όμως αποδεχτούμε τελικά ότι οι πρωθυπουργοί μας (και δη οι επαναστάτες, αριστεροί) δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πέρα από αυτά που τούς υπαγορεύουν οι γνωστοί πια σε όλους «φίλοι και εταίροι» τότε, πολύ απλά, μας είναι παντελώς άχρηστοι. Ας προσλάβουμε στη θέση τους μερικούς μεταφραστές να μάς μεταφράζουν τα κελεύσματα των απ'έξω.
Επίσης, αν σε ένα περιβάλλον (όπως αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης) παραδέχεσαι ότι δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα πέρα από το να μεταφέρεις εντολές , το πιο έντιμο είναι είτε να παραιτηθείς είτε να αποχωρήσεις από ένα τέτοιο περιβάλλον. Υπάρχει βέβαια και η άποψη τού ψυχοπαθολογικού μαζοχισμού που λέει «εμείς θα παλέψουμε εντός τής €€» το οποίο ισοδυναμεί με το «εμείς, παρόλο που η πόρτα είναι ακόμα ανοιχτή, θα παραμείνουμε στο σπίτι του βιαστή μήπως και τον πείσουμε ότι δεν είναι σωστό το ότι μἀς βιάζει»
Από την άλλη, ακόμα και αυτό το «…προσπάθησε…» τής παραπάνω υπερασπιστικής γραμμής είναι κάτι πού όσο και να το ψάχνει κανείς μέσα στους 15 μήνες «αριστερής» κυβέρνησης, μάλλον δεν θα το βρει. Το ότι δεν επρόκειτο να προσπαθήσει απολύτως τίποτα, το ξεκαθάρισε ο ίδιος ο Τσίπρας όταν το βράδυ τής «αριστερής» νίκης στις 25 Ιανουαρίου 2015 μάς διεμήνυσε ότι θα εγγυηθεί την συνέχεια τού κράτους. Μα, ο σκοπός ήταν ακριβώς να αλλάξει και μην συνεχιστεί αυτό το κράτος το τόσο εγκληματικό προς τον πολίτη του. Ο Τσίπρας λοιπόν, μας εγγυήθηκε έτσι ο ίδιος ότι θα συνεχιστεί η πολιτική όλων των προηγούμενων πού όλοι ξέρουμε καλά πόσο πολύ προσπάθησαν για να φέρουν κάτι καλό σ'αυτόν τον τόπο.
Ακολουθεί μία σύντομη ανασκόπηση λοιπόν σε αυτά που υποσχόταν ο Αλέξης για να αρπάξει την ψήφο του κόσμου και πώς αυτά μετατράπηκαν στο ακριβώς αντίθετο.
α) Το σκίσιμο των μνημονίων μετατράπηκε σε συρραφή τους με ένα τρίτο μνημόνιο, με το τέταρτο να έχει ξεκινήσει ήδη να συζητείται το πώς θα μας το παρουσιάσουν ως «αριστερή» κατάκτηση. Την ίδια τύχη είχαν και οι υποσχόμενες εξεταστικές για τα μνημόνια που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα επί προηγούμενων κυβερνήσεων.
β) Η σύγκλιση διεθνούς συνδιάσκεψης για το χρέος κατά τα πρότυπα τής διάσκεψης στο Λονδίνο το 1953 για τα χρέη τής μεταπολεμικής Γερμανίας, όπου η Ελλάδα θα ζητούσε – πάντα κατά τον προεκλογικό Αλέξη - το κούρεμα του χρέους κατά 60% και αποπληρωμή τού υπολοίπου μόνο με ρήτρα ανάπτυξης, έσβησε με την αποδοχή τής κυβέρνησης ότι «το χρέος της χώρας είναι 321 δισεκατομμύρια και δεν αμφισβητούμε ούτε ένα ευρώ» (τελετή παράδοσης παραλαβής υπουργείου οικονομικών, Ιανουάριος 2015). Το μοντέλο που θα επιδιωθεί θα είναι αυτό της επιμήκυνσης τής αποπληρωμής τού χρέους. Ό,τι ακριβώς θέλουν δηλαδή οι δανειστές προκειμένου να παίρνουν εσαεί τα πανωτόκια.
γ) από το «η χώρα δεν χρειάζεται άλλα δανεικά» και από τις (ορθές) διαπιστώσεις ότι χρωστάμε επειδή δανειζόμαστε και δεν δανειζόμαστε επειδή χρωστάμε, έχουμε πάει σε συμφωνίες επί συμφωνιών και αξιολογήσεις επί αξιολογήσεων με έναν και μοναδικό και κανέναν άλλον στόσο: να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε για να εξυπηρετούμε διπλοτριπλοπανωτόκια.
δ) Η Τρόικα την οποία θα την έστελναν στον αγύριστο και θα μιλούσαμε απ'ευθείας με τους «εταίρους» αναβαθμίστηκε σε θεσμό του ελληνικού κράτους και έτσι, είναι πλέον οι αποκαλούμενοι «εκπρόσωποι των θεσμών»
ε) Η διεκδίκηση τού Κατοχικού Δανείου που ήταν σημαία τού ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την 24η Ιανουαρίου 2015, έχει περάσει στον κόσμο της λήθης μιάς και είμαστε πλέον με τους γερμανούς μια αγαπημένη οικογένεια. Βέβαια, στα πλαίσια αυτής της οικογενειακής θαλπωρής, φαίνεται ότι μόνο οι δανειακές υποχρεώσεις των άλλων προς εμάς είναι που έχουν διαγραφεί, διότι οι υποτιθέμενες δικές μας είναι απαιτητές κατά το «εδώ και τώρα»
στ) Από το «ο ΕΝΦΙΑ είναι αντισυνταγματικός και θα καταργηθεί» πήγαμε στο ότι «ο ΕΝΦΙΑ αποτελεί πατριωτικό καθήκον» (http://www.news.gr/oikonomia/oikonomika-nea/article/210567/varoyfakhs-patriotiko-kathhkon-na-plhronoyme-ton-e.html )
ζ) Η εκποίηση τής δημόσιας περιουσίας συνεχίζεται κατά το δόγμα «όταν η βάρκα βουλιάζει, πετάς ό,τι βαρύ υπάχει». Η αριστερή εκδοχή αυτού πού ο κοινός νους αποκαλεί «ξεπούλημα» είναι ότι όχι απλά δεν πρόκειται για ξεπούλημα, αλλά ούτε καν για πώληση και ότι αυτό που γίνεται είναι ενοικίαση, όπως συνέβη με τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια. Αυτό όμως είναι ακριβώς αυτό που θέλει δηλαδή ο αποδέκτης τού φιλέτου. Δεν θέλει σε καμία περίπτωση να μπλέξει με καθεστώς ιδιοκτησίας και ό,τι υποχρέωση απορρέει από αυτό το καθεστώς, αλλά προτιμάει να τοὐ παραχωρηθεί για δεκαετίες (άρα ποιά η ουσιαστική διαφορά;) ώστε να κάνει ανενόχλητος τη δουλειά του και να σηκωθεί να φύγει οποιαδήποτε στιγμή μαζέψει αυτά που θέλει.
η) Τα 751€ ελάχιστο κατώτατος μισθός «…από την επομένη ήδη ημέρα τής ανάληψης της κυβέρνησης» όπως μας υποσχόταν ο Σκουρλέτης, έχει γίνει ανέκδοτο και πάμε ολοταχώς για μισθούς κάτω από το επίπεδο που ισχύει στα Βαλκάνια, διότι …πώς να το κάνουμε;… πρέπει να προσελκύσουμε «επενδυτές». Βλέπεις δεν έχουμε εδώ τίποτα να επενδύσουμε οι ίδιοι. Δεν έχουμε γεωργία, δεν έχουμε τουρισμό, δεν έχουμε πλούτο, επίγειο και ορυκτό.
θ) όμοια με το παραπάνω, η επαναφορά της 13ης σύνταξης έχει δώσει την θέση της σε νομοσχέδια που φέρουν τον τίτλο «σκοτώνουμε τα άλογα όταν γεράσουν» και βασισμένα στο ότι «είναι δυνατόν να υπάρχουν 50άρηδες συνταξιούχοι;» μετατρέπουν τους συνταξιούχους σε ικέτες για ελεημοσύνη.
ι) Από την «…παράδοση τών εθνικών οδών στον λαό..» και την συμμετοχή τού ΣΥΡΙΖΑ σε κινητοποιήσεις κατά των διοδίων πήγαμε στο «θα αναθεωρηθούν οι συμβάσεις με τους παραχωρησιούχους» και όντως αναθεωρήθηκαν με ρήτρες που τους εγγυώνται ότι έτσι και δεν έχουν τα αναμενόμενα έσοδα, τότε αυτά θα αναπληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Επίσης, νέα διόδια ξεφυτρώνουν κάθε τρις και λίγο και οι δε τιμές διοδίων έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Για παράδειγμα, για το ταξίδι από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη ένα ΙΧ διαπερνά 11 διόδια στα οποία πληρώνει συνολικά 28,60€(!!!!!!) ως εξής: ΑΦΙΔΝΕΣ 3,25€ + ΘΗΒΑ 3,80€ + ΤΡΑΓΑΝΑ 3,80€ + ΜΑΥΡΟΜΑΝΤΗΛΑ 1,75€ + ΠΕΛΑΣΓΙΑ 3,40€ + ΜΟΣΧΟΧΩΡΙ 3,90 + ΜΑΚΡΥΧΩΡΙ 1,40€ + ΠΥΡΓΕΤΟΣ 2,00€ + ΛΕΠΤΟΚΑΡΥΑ 1,90 + ΑΙΓΙΝΙΟ 2,20€ + ΜΑΛΓΑΡΑ 1,20€.
Γενικά, τα λεξικά δίπλα από την λέξη «αθέτηση» θα πρέπει να γράψουν ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θα αρκεί για να προσδιοριστεί επακριβώς αυτό που λέμε αθέτηση προεκλογικών υποσχέσεων.
Σε όλα αυτά που έχουν γίνει ως τώρα, πολύ θα ήθελα να μάθω τί είναι αυτό που διαφοροποιείται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των προηγούμενων ώστε να χαρακτηρίζεται ως «αριστερό». Τίποτα! Δεν υπάρχει ούτε ένα.
Ο Αλέξης Τσίπρας καπηλεύτηκε τον όρο «Αριστερά» ή ό,τι τέλος πάντων πιστεύει κανείς ότι είναι «Αριστερά» προκειμένου να εφαρμόσει τις πιο άγριες πολιτικές που γνώρισε ποτέ ένας λαός και οι οποίες δεν θυμίζουν σε τίποτα αυτό που θα περίμενε κάποιος να δει από μία Αριστερή κυβέρνηση.
Αλήθεια, τί είναι τελικά «Αριστερά» και τί «Δεξιά»; Ποιός είναι ο ακριβής ορισμός αυτού που λέμε «Αριστερά»; Μήπως ο μοναδικός λόγος για τον οποίον υπάρχουν αυτοί οι διαχωρισμοί είναι για να έχουμε την ψευδαίσθηση τής επιλογής; Διότι απ΄ότι φάνηκε, ό,τι και να ψηφίζεις, στο τέλος σού βγαίνει Σύστημα. Είτε σου δείχνει την αριστερή του πλευρά, είτε την δεξιά, είναι ένα και το αυτό. Στόχος: ένας! Πώς θα συνεχίζουμε να πληρώνουμε το ήδη διπλοτριπλοαποπληρωμένο χρέος και πώς θα παραμείνουμε στην ευρωζώνη είτε με ευρώ είτε χωρίς ευρώ είτε με όσο ευρώ θέλουν οι «φίλοι» μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου