Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εκτελεστές της θέλησης του Κράτους και υπηρετούν το Λαό οφείλουν πίστη στο Σύνταγμα και αφοσίωση στην Πατρίδα.
Όχι, δεν είναι διαπίστωση και ευχή μου. Είναι η έναρξη του άρθρου 103 §1 του Συντάγματος (http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/8c3e9046-78fb-48f4-bd82-bbba28ca1ef5/SYNTAGMA.pdf )
Βέβαια το άρθρο αυτό του Συντάγματος προϋποθέτει σιωπηρά ότι η θέληση του Κράτους και η εξυπηρέτηση του λαού είναι καταστάσεις που βρίσκονται σε αρμονία. Προϋποθέτει δηλαδή ότι δεν θα υφίσταται για τους δημοσίους υπαλλήλους η διλημματική κατάσταση «με το κράτος ή με τον λαό;»
Αυτή η προϋπόθεση όμως φαίνεται ότι δεν εκπληρώνεται τώρα πια.
Το Κράτος στρέφεται όσο ποτέ άλλοτε εναντίον των πολιτών του ακολουθώντας κατά γράμμα ένα εισαγόμενο σατανικό σχέδιο όπου από τη μία εκμηδενίζει ή χτυπάει ανελέητα το εισόδημα του πολίτη και από την άλλη τον φορτώνει με φόρους που είναι εκ των πρωτέρων γνωστό ότι δεν θα μπορέσει υπό τις ισχύουσες για αυτόν νέες συνθήκες να αποπληρώσει με απώτερο έτσι σκοπό να του κατασχεθεί η εμπράγματή του περιουσία και να του στερηθεί και η προσωπική του ελευθερία.
Σε μια εποχή λοιπόν όπως η σημερινή που συμβαίνει το παραπάνω φαινόμενο θα πρέπει να γίνει κατανοητό στον καθένα που αφορά η παραπάνω διάταξη του Συντάγματος ότι ήρθε η ώρα να λάβει θέση.
Τι κάνουμε λοιπόν αν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι;
Και …προσοχή! Ο ίδιος ο χαρακτηρισμός ως δημόσιος υπάλληλος και όχι ως κρατικός υπάλληλος σημαίνει από μόνος του πολλά.
Ως δημόσιοι υπάλληλοι, είμαστε εκτελεστές της θέλησης του κράτους ή υπηρετούμε το λαό; Διότι αυτές οι δύο έννοιες έρχονται πλέον σε σύγκρουση.
Το «εγώ κάνω τη δουλειά μου» ισοδυναμεί τώρα πια με το να στήσω σε μια γωνιά τον συγγενή μου, τον γείτονα, τον φίλο, το παιδί μου, τον ίδιο τον μελλοντικό εαυτό μου και να τον κλωτσάω με μανία επειδή το κράτος μού είπε ότι αυτή είναι η δουλειά μου.
Οπότε είτε είμαστε με το μέρος των 50-100 που έλαβαν ήδη θέση στις κερκίδες ώστε να απολαύσουν το θέαμα της κατασπάραξης ενός ολόκληρου λαού από τα θηρία ή τασσόμαστε με το μέρος των περίπου 10 εκατομμυρίων εγκλεισμένων στο Κολοσσαίο και από τη θέση που – ακόμα - έχουμε το σκηνικό αποκτά τότε σοβαρές πιθανότητες ώστε να αλλάξει εντελώς.
Διότι χωρίς τους δημοσίους υπαλλήλους όλο το παραπάνω σχέδιο είναι απλώς ένα σενάριο μέσα σε αρρωστημένα μυαλά.
Ας σκεφτούμε μόνο ότι χωρίς υπαλλήλους οι Υπουργοί και οι ιπποκόμοι τους στα υπουργεία δεν καταδέχονται να βγάλουν οι ίδιοι ούτε καν το στυλό από το συρτάρι τους.
Προκειμένου λοιπόν να προχωρήσει ο οδοστρωτήρας…
…χρειάζεται οι υπάλληλοι των υπουργείων να δώσουν σε μια υπουργική απόφαση τη μορφή εκτελεστής εγκυκλίου και να προβούν στη διεκπεραίωση όλης της διαδικασίας πρωτοκόλλησης, αρχειοθέτησης και κοινοποίησής της στις διάφορες υπηρεσίες.
Και προκειμένου π.χ. για το επερχόμενο κύμα πλειστηριασμών…
…χρειάζεται δικαστικοί υπάλληλοι και εφοριακοί να ασχοληθούν με κάθε μεμονωμένη περίπτωση οφειλέτη στο οποίον πρέπει να βεβαιωθούν οφειλές και να αρχίσουν τη σύνταξη κατασχετηρίων ακόμα και εναντίον ανθρώπων με τους οποίους ίσως να σχετίζονται σε προσωπικό επίπεδο.
Χρειάζεται κάποιοι να εκτελέσουν την διαδικασία κατάσχεσης και κάποιοι άλλοι (αστυνομικοί, ΜΑΤ, ή ξερωγω τι άλλοι καταστολείς) να φροντίσουν ώστε ο «κακός» οφειλέτης να μην παρεμποδίσει τη διαδικασία ή/και κατόπιν να οδηγηθεί στη φυλακή για παραδειγματισμό προς άλλους υποψήφιους κακούς οφειλέτες.
Αυτή η αλληλουχία αφορούσε σε μεγάλο μέρος την περίπτωση των πλειστηριασμών. Δεν είναι όμως αυτή η μόνη πολιτική του κράτους εναντίον των πολιτών του. Σχεδόν κάθε απόφαση των τελευταίων ετών συνιστά και επιθετική πολιτική εναντίον του απλού λαού.
Χωρίς τους κρίκους αυτής της αλυσίδας η αλυσίδα θα μείνει με έναν μόνο κρίκο: Τον υπουργό και το στενό επιτελείο του. Όσο ογκώδης και αν πιστεύει κανείς ότι είναι αυτός ο κρίκος, πάντως θα είναι ένας.
Δεν θα έχει απολύτως καμία δυνατότητα να επιβάλει τίποτα σε κανέναν.
Κανένα έγγραφο, καμία εγκύκλιος δεν θα συντάσσεται στα υπουργεία.
Κανένα έγγραφο δεν θα εξέρχεται από τα υπουργεία.
Ακόμα και αν με κάποιο τρόπο εξέλθει, δεν πρόκειται να του δώσει σημασία κανένας.
Δεν πρόκειται να λάβει κανένας εντολή εκτέλεσης.
Και τότε είναι που ο βασιλιάς θα έχει μείνει γυμνός.
Και έτσι θα πρέπει να μείνει και ο επόμενος βασιλιάς αν δεν είναι ταγμένος στην υπηρεσία του λαού.
Και όλο αυτό δεν θα πρόκειται για ανυπακοή αλλά για υπακοή.
Υπακοή στο Σύνταγμα στο οποίο άλλωστε οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν ορκιστεί πίστη ενώ δεν ορκίστηκαν τίποτα στον πολιτικό τους προϊστάμενο που τυχαίνει μάλιστα να τσαλαπατά το Σύνταγμα καταπατώντας με τις αποφάσεις του κάθε έννοια προστασίας της ανθρώπινης αξίας που το ίδιο το Σύνταγμα προβλέπει.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν ένα πανίσχυρο όπλο στα χέρια τους και πρέπει να το εκμεταλλευτούν πριν να είναι πιά αργά διότι ο χρόνος λιγοστεύει για όλους.
Λιγοστεύει για τους δημοσίους υπαλλήλους που σε λίγο θα τους ξηλώνουν με συνοπτικές διαδικασίες μιας και δεν θα υπάρχει απολύτως καμία προστασία μονιμότητας.
Λιγοστεύει έτσι κι αλλιώς και για όλους εμάς τους υπόλοιπους αφού …αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός: Να ξεμπερδεύουν με όλους μας, είτε αποτελειώνοντάς μας βιολογικά είτε έχοντάς μας διαολοστείλει στις φάμπρικες του εξωτερικού.
Μετά που ο χρόνος θα έχει παρέλθει, δεν θα υπάρχει επιστροφή. Δεν θα υπάρχει καν δημόσιο. Για ποιόν να υπάρχει; Η «δουλειά» θα έχει τελειώσει. Δεν θα υπάρχουν εφορίες. Άλλωστε δεν θα έχουν τίποτα άλλο να εισπράξουν, δεν θα έχουν τίποτα άλλο να κατασχέσουν οπότε θα κλείσουν. Τώρα είναι η στιγμή που ενώ βρισκόμαστε στο μάτι του τυφώνα μπορούμε να απασφαλίσουμε τη βόμβα και να την πετάξουμε στο κέντρο του μήπως και αυτός διαλυθεί. Αν περιμένουμε να τα ισοπεδώσει πρώτα όλα για να πάμε να αναζητήσουμε ποιοί έχουν επιζήσει τότε θα είναι αργά πια για αναλύσεις του τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει τον καιρό που μπορούσαμε να κάνουμε κάτι.
και τέλος πάντων στη χειρότερη των περιπτώσεων, ακόμα και αν δεν πετύχουμε τίποτα, θα πρέπει να έχουμε κάτι καλό να απαντήσουμε στη γενιά αυτών που τώρα είναι παιδιά όταν αργότερα μας ρωτήσουν τί κάναμε για να αποτρέψουμε την κόλαση που μέλλεται να βιώσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου