Η αλληλεγγύη ως μοντέλο εγγυημένης αποτυχίας.

  Ποιός δεν έχει αφήσει έστω μια σακούλα με τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια σε κάποιο από τα σημεία συγκέντρωσης καταναλωτικών αγαθών τα οποία μοιράζονται κατόπιν σε πολίτες που αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης περιδινούμενοι στην ολοένα και βαθύνουσα τεχνητή κρίση; Λίγο ή πολύ, όλοι το έχουμε κάνει.

  Επιτελέσαμε λοιπόν το καθήκον μας και δεν θα έχουμε τύψεις ότι δεν κάναμε τίποτα όταν στο όχι μακρινό μέλλον αυτά τα δίκτυα αλληλεγγύης θα καταρρεύσουν όλα το ένα μετά το άλλο παρασυρόμενα και αυτά από το ωστικό κύμα της έκρηξης. Θα σωριαστούν χάμω όλα ανεξαιρέτως σαν ντόμινο. Ίσως στα τελευταία κομμάτια ντόμινο (μάλλον το τελευταίο) να ανήκει η Εκκλησία.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΘΟΠΙΑ

  Παλαιότερα, στη δεκαετία του ’80 και αρχές αυτής του ’90 υπήρχε η μόδα να συγκεντρώνουμε τρόφιμα τα οποία προορίζονταν «…για τα παιδιά της Αιθιοπίας». Για όποιον θυμάται, αυτή ήταν η διατύπωση του καλέσματος από τηλεόραση,  εκκλησίες, δήμους, συλλόγους, ακόμα και από σχολεία για συγκέντρωση κάθε λογής τροφίμων μακράς διαρκείας όπως μακαρόνια, ρύζι, κονσέρβες, λάδι προκειμένου το φορτηγάκι να αναχωρήσει για το αφρικανικό προορισμό με γεμάτη την καρότσα.

  Κάποια στιγμή λοιπόν παρήλθε η μόδα και σταματήσαμε να ταΐζουμε το πεινασμένο παιδάκι της Αιθιοπίας. Όταν απομακρύνθηκαν οι κάμερες, φύγαμε και εμείς.

  Τι καλό πετύχαμε ως μόνιμο αποτέλεσμα για την Αιθιοπία τότε που εμείς κάνοντας την καλή πράξη μαζεύαμε θησαυρούς στους ουρανούς για να πάμε στον Παράδεισο;

ΤΙΠΟΤΑ!

Δεν πετύχαμε τίποτα απολύτως.

Συνεχίζουν να πεθαίνουν από πείνα, από δίψα, από παιδικές ασθένειες που αλλιώς είναι ένα-εμβόλιο-υπόθεση. 

Πριν να δούμε γιατί δεν καταφέραμε τίποτα τότε και γιατί και τώρα δεν θα καταφέρουμε τίποτα, ας κάνουμε μια …αλγεβρική προσέγγιση στο θέμα.

ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

  Μια διαδικασία λοιπόν όπου γενικά κάποια ομάδα Χ ατόμων επιβιώνει από τη φροντίδα που προέρχεται από κάποια ομάδα Ψ ατόμων μπορεί να λειτουργήσει όταν και μόνο όταν υπάρχουν πάντα αρκετοί από τους Ψ ώστε αυτή η φροντίδα να συμβαίνει όχι περιστασιακά, αλλά ανελλιπώς μέχρις ότου οι Χ να φτάσουν σε σημείο αυτονομίας και αυτοεξυπηρέτησης ή μέχρι οι Χ να ολοκληρώσουν τον κύκλο της βιολογικής του παρουσίας.

  Αυτό το στοχαστικό μοντέλο λειτουργεί ήδη εδώ και αιώνες μέσα στην οικογένεια όπου η οικογένεια ανατρέφει τα παιδιά της επί δεκαετίες, μέχρι αυτά να αποκατασταθούν ή όταν περιθάλπει στο σπίτι έναν μακροχρόνια ανήμπορο, κατάκοιτο ή άρρωστο.

  Στην περίπτωση λοιπόν της οικογένειας, έχουμε συνήθως τους Ψ1 και Ψ2 (οι 2 γονείς) που φροντίζουν τους τρείς(3)  Χ1, Χ2 και κάποιον Χ3 πολλές φορές (τα παιδιά ή/και τον παππού).

  Παρατηρούμε βέβαια ότι καθώς η κρίση βαθαίνει ακόμα και αυτό το τετριμμένο μοντέλο, το «2-ΠΡΟΣ-2» ή «2-ΠΡΟΣ-3», αρχίζει και δεν λειτουργεί καλά και σε πολλές περιπτώσεις αντιμετωπίζονται ανυπέρβλητες δυσκολίες. Ας συνεχίσουμε τον συλλογισμό.

  Ασφαλώς όταν έχουμε μια πολυπληθή ομάδα Ψ ώστε να μπορεί να σχηματίζονται πάντα επίσης πολυπληθείς υπο-ομάδες από τους Ψ και η Χ είναι ολιγομελής τότε τα πράματα φαίνεται να είναι πιο εύκολα διότι η συμμετοχή του καθενός από τους Ψ στη δαπάνη φροντίδας των Χ είναι μικρή.  Αυτό ήταν το μοντέλο που εφάρμοζε με επιτυχία η Εκκλησία μέχρι πριν λίγο καιρό. Για παράδειγμα, υπήρχαν ανά ενορία κάποιες λίγες οικογένειες σε σχέση με το πλήθος των πιστών (ταυτόχρονα και πιστωτών) της τοπικής εκκλησίας οπότε δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στην συντήρησή τους.

  Όσο όμως μας βουλιάζουν στην κρίση, τόσο θα μετακινούνται συνεχώς μέλη από τους δυνάμενους, βοηθούντες (οι Ψ), προς στους αδύνατους, χρήζοντες βοήθεια(τους Χ) αφού πολλοί από αυτούς που σήμερα μπορούν και βοηθάνε είναι αυτοί που αύριο θα χρειάζονται οι ίδιοι βοήθεια, είτε γιατί έχασαν στο μεταξύ τη δουλειά τους, είτε γιατί με την αχαλίνωτη αύξηση του κόστους ζωής το ήδη πενιχρό τους εισόδημα τους καθιστά όχι μόνο μη δυνάμενους να βοηθήσουν περαιτέρω αλλά και μη δυνάμενους να επιβιώσουν είτε για κάποιον από τους χίλιους-δυο λόγους που θα μπορούσε να απαριθμήσει κάποιος ως παρενέργεια της τεχνητής κρίσης.

  Και τότε …θα επέλθει η πλήρης κατάρρευση του μοντέλου!

ΤΙ ΣΥΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
  Το άλλοτε απομακρυσμένο περιβάλλον της Αιθιοπίας χτύπησε την πόρτα και της Ελλάδας. Λείπει ομολογουμένως η εικόνα του ραγισμένου από την ξηρασία εδάφους και οι μύγες.

Ήδη έχουμε πολλά κοινά με εκείνο το σκηνικό: Συσσίτια, παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολεία από πολυήμερη ασιτία αφού οι γονείς τους δεν είναι σε θέση να τα παρέχουν γεύμα, άστεγους, απερίθαλπτους ασθενείς, βρέφη και νήπια που δεν μπορούν να εμβολιαστούν λόγω οικονομικής αδυναμίας ή παντελούς απώλειας ασφαλιστικής ιδιότητας των γονέων και πολλά άλλα τέτοια ωραία πράματα που συνάδουν αρμονικά με το ανέκδοτο του ευρωπαϊκού κεκτημένου και με το «οι έλληνες θα τρώνε με χρυσά κουτάλια» όπως μας έλεγε ο τρισμέγιστος (αντ)εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν έβαζε την Ελλάδα στον αποτεφρωτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

  Από την αρχή της κρίσης στην Ελλάδα στήθηκαν τα περίφημα δίκτυα αλληλεγγύης. Επιτέλους μια καλή ευκαιρία να δείξουμε στον Δημιουργό πόσο καλοί άνθρωποι είμαστε και πόσο ακολουθούμε το παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη.

  Και πάλι συμμετέχοντες είναι η Εκκλησία, δήμοι, σύλλογοι, οργανώσεις, εμείς οι (Ψ) πολίτες είτε ατομικά είτε σε μικρές ή μεγάλες ομάδες καθώς και κάποια  πολιτικά κόμματα!

  Ναι, ακόμα και η ΝΔ του Σαμαρά που είναι ο άνθρωπος που αυτή τη στιγμή δίνει τη χαριστική βολή στον ελληνικό λαό παινεύεται πως πρωτοστατεί στην αλληλεγγύη:

  Στις 9 Μαρτίου 2013 ο Σαμαράς απευθυνόμενος στη νεολαία του κόμματός του είπε (32:00) «Η νεολαία μας είναι το καλύτερο κομμάτι της παράταξής μας, η πρωτοπορία και η αναγέννηση της παράταξης. Άλλωστε αυτή η νεολαία της ελπίδας είναι εκείνη η οποία πρωτοστάτησε ως τώρα σε δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης ,σε όλη την Ελλάδα …».

youtube.com/watch?v=c9wjTvPt6tM (στο 32ο λεπτό ακριβώς)

  Ασφαλώς και αποτελούν κοροϊδία αυτές οι δηλώσεις από τον ίδιο τον άνθρωπο που πρώτα σε πετάει στη θάλασσα και κατόπιν υμνεί αυτόν που ρίχνει κοντό σκοινί υποδυόμενος ότι θέλει να σε σώσει.

  Μήπως όμως στη γενική περίπτωση είναι μια μεγάλη πλάνη ότι ο οίκτος, η συμπόνια, η προσευχή και η ελεημοσύνη είναι από μόνα τους λύση σε τέτοια ανθρώπινα δράματα; Μήπως επιπλέον κρύβεται μια ανάγκη για εσωτερική ικανοποίηση και έπαινο στον περίγυρό μας; Πάντα βέβαια με τον μανδύα της ταπεινότητας και της ειλικρινούς διάθεσης για προσφορά.

ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΑ,«ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΑΤΑΣ»

  Το άλλο φαινόμενο που έχει ξεκινήσει να εμφανίζεται στην Ελλάδα προκειμένου να ελαφρυνθεί κάπως ο οικογενειακός προϋπολογισμός είναι η δημιουργία οργανώσεων που έρχονται σε απευθείας συνεννόηση με παραγωγούς προϊόντων ώστε αυτά να διατεθούν απευθείας σε καταναλωτές σε τιμή αρκετά χαμηλότερη και από τη χαμηλότερη λιανική τιμή του ιδίου προϊόντος στην αγορά.

  Έτσι προέκυψε το λεγόμενο «Κίνημα της Πατάτας» καθώς και άλλα παρόμοια. Έχουν δημιουργηθεί επίσης συνεταιρισμοί καταναλωτών όπου οι καταναλωτές δημιουργούν οι ίδιοι έναν συνεταιρισμό με την ενεργό τους συμμετοχή(άρα είναι συνεταιριστές) και ίσως και στη λειτουργία του και ο οποίος προμηθεύεται προϊόντα συνήθως απ’ ευθείας από τους παραγωγούς  τα οποία αγοράζουν κατόπιν οι συνεταιριστές επίσης σε τιμές χαμηλές σε σχέση με την χαμηλότερη λιανική τιμή των ιδίων αυτών προϊόντων και τις περισσότερες φορές σε πολύ καλύτερη ποιότητα.

ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΙΑΤΡΕΙΑ

  Μπροστά στην πρόθεση για παντελή κατάργηση του ήδη απαξιωμένου Εθνικού Συστήματος Υγείας συνεχίσαμε να πέφτουμε στην παγίδα του εφησυχασμού μιας και δημιουργήσαμε τα λεγόμενα κοινωνικά ιατρεία τα οποία επίσης είναι καταδικασμένα σε κατάρρευση.

  Τα λειτουργικά τους έξοδα θα βαίνουν όλο και δυσκολότερο εξυπηρετήσιμα το απαιτούμενο ιατροφαρμακευτικό υλικό θα είναι όλο και πιο δύσκολο να αποκτηθεί αλλά και το ίδιο το προσωπικό που στελεχώνει αυτά τα δίκτυα σταδιακά θα αποσύρεται είτε γιατί θα είναι αναγκασμένο να επιδοθεί σε προσοδοφόρες ενέργειες προκειμένου να ανταπεξέλθει στις ατομικές του ανάγκες ή για λόγους απογοήτευσης ή και κόπωσης ακόμα

Η ΕΓΓΥΗΜΕΝΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ «ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ»

  Τι κάνουμε δηλαδή χωρίς να το έχουμε καταλάβει; Οικοδομούμε ένα Παράλληλο Κράτος το οποίο υπάρχει και θέλουμε να λειτουργεί απρόσκοπτα μέσα στο Επίσημο Κράτος. Όταν όμως η πολιτική του Επίσημου Κράτους είναι η εξαθλίωση της ποιότητας ζωής και υγείας των πολιτών του και η διασφάλιση των συμφερόντων των καρτέλ και των ξένων πολυεθνικών αλυσίδων σούπερ μάρκετ οι οποίες μέρα με τη μέρα ανεβάζουν συνεχώς τις τιμές στα προϊόντα, τότε  το Παράλληλο Κράτος, τι μέλλον έχει;

  Ασφαλώς και στο Παράλληλο τηρούνται όλες οι νόμιμες διαδικασίες και έτσι το Επίσημο δεν μπορεί για την ώρα να κάνει κάτι.  Εδώ που τα λέμε, ειδικά για τα σουπερ μάρκετ, δεν έχει φτάσει ως τώρα η αυτοσχέδια αυτή δικτύωση των πολιτών σε σημείο που να απειλούνται τα κέρδη τους οπότε το Επίσημο Κράτος θα χαιρετίζει συνεταιρισμούς και κινήματα και ίσως και σε μια κίνηση υποκρισίας να τα στηρίξει προκειμένου να δείξει πόσο κοντά είναι στον πληττόμενο - από αυτό το ίδιο το κράτος - πολίτη. 

  Όταν και εάν όμως αρχίσει και πλησιάζει εκείνη η στιγμή τότε το Επίσημο θα τσακίσει το Παράλληλο. Πώς; Με νέα νομοθεσία φυσικά. Το πιο απλό: Θα επικαλεστεί την ασφάλεια των καταναλωτών και θα απαγορέψει την πώληση προϊόντων από τις καταναλωτικές οργανώσεις και έτσι θα τις κλείσει. Δεν πα να κάνουν χημικές αναλύσεις οι συνεταιρισμοί και τα καταναλωτικά κινήματα που να αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο; Θα τους κλείσει έναν-έναν. Και φυσικά η νομοθεσία δεν στερείται (αρρωστημένης) φαντασίας. Αν δεν «πιάσει» αυτό θα πάμε για πιο αυστηρή νομοθεσία.

  Το Παράλληλο Κράτος λοιπόν αποτελεί λύση κατά το «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του». Η ημερομηνία λήξης του έχει ήδη τεθεί από την κυβέρνηση, από μια κυβέρνηση που αποδεικνύει κάθε μέρα ότι το μόνο που δεν την ενδιαφέρει είναι η ευημερία των πολιτών αυτής της χώρας. Την μεν αλληλεγγύη την χτύπησε ήδη με τον τρόπο που περιγράφηκε παραπάνω και θα χτυπήσει και όλα τα υπόλοιπα όποτε αυτή αποφασίσει.

ΤΟΤΕ ΤΙ; ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

  Άρα προκειμένου να υπάρχει μέλλον, ναι, θα πρέπει να υπάρχουν αυτές οι δράσεις προκειμένου να μας καταστήσουν επιζώντες στο παρόν. Θα πρέπει όμως να προηγούνται αλλά και να έπονται δράσεις που θα στοχεύουν στην εδώ και τώρα ανατροπή αυτού του καθεστώτος που λειτουργεί ως εταιρία security των όποιων συμφερόντων θέλουν να κανιβαλίσουν εις βάρος του ελληνικού λαού. Και όταν συμβεί αυτό και πάμε σε Κράτος που θα προστατεύει τον πολίτη και όχι τα καρτέλ, τότε όλοι αυτοί οι αυτοσχεδιασμοί δεν θα χρειάζονται πλέον.

  Δεν θα χρειάζονται αλληλεγγύες, δεν θα χρειάζονται κινήματα πατάτας, δεν θα χρειάζονται κοινωνικά ιατρεία και για αυτό το σκοπό θα πρέπει ο καθένας από το μετερίζι του να προσπαθήσει. Μόνο επικουρικά λοιπόν μπορεί να υφίσταται η αλληλοβοήθεια προκειμένου να έρθει το ένα και μόνο λυτρωτικό τελικό αποτέλεσμα. Και οι μεγάλοι της αλληλεγγύης θα πρέπει να κάνουν τις μεγάλες κινήσεις. Να λοιπόν γιατί δεν καταφέραμε απολύτως τίποτα και τότε με τα παιδιά της Αιθιοπίας. 

  Παράλληλα με το να τα σιτίζουμε θα έπρεπε να εντοπίσουμε την πηγή του κακού που τους βρήκε και να βάλλουμε κατ’ αυτής. Δεν μας ενδιέφερε ποτέ όμως το «γιατί» το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν το «πώς». Δεν αναρωτηθήκαμε τότε ούτε από περιέργεια, γιατί να πεινάνε; Δεν ξέρω αν θα πετυχαίναμε κάτι αλλά αυτό ήταν το σωστό. Και η πηγή του κακού είναι και εκεί η ίδια όπως και εδώ: Δοσιλογικά καθεστώτα που έφεραν στη χώρα τους το ΔΝΤ το οποίο καταλήστευσε τα πάντα και διέλυσε όλες τις υποδομές. Να γιατί δεν έχουν νερό και όχι επειδή τους καταράστηκε κάποιος.

  Και αν συνεχίσουμε έτσι τότε και τα δικά μας παιδιά θα αποτυπώνονται σε λίγο καιρό σε φωτογραφίες επάνω σε φλιτζάνια της UNICEF προκειμένου να προχωρήσουν έτσι οι διεθνείς Business της «φιλανθρωπίας» αλλά αυτά θα αναλυθούν σε επόμενο άρθρο.